Barbaradaach
(Heinz Bernard)
Die Zeid woo neischd s´ feijan wòòa, die wòòa vill s´ lang:g. Dòòdafòòa had ma ääfach all Häälijen aangeruuf, die woo graad greifbaa wòòaren. Dòò wòòa s´ eeaschd die häälich Barbara, d´ Schudspadroninn vann d´ Berchleid. Wenn die äänen ed ganz Jòòa b´schiddsd hòdd, dann wòòa dad doch alla Eehren wääad, wenn ma s´ äschdamierd un richdich g´feijadd had. Moijns iss ma s´allaeeaschd in d´ Kirch gang, dòò harred kään Ausred ginn. Dann durffd ma eeaschd Òòwens uff d´ Barbara - Ball gehn.
Enn scheena Brauch an dem Daach had sich bis haud g´hall: „D´ Barbarazweijen“. Die g´heeren in ään Rei mem Adwendsgranz un mem Grischbaam als Vòòabooden vamm jung´n Leewen. D´ Leid wollden in da dunglen Jòòareszeid ebbes griines im Haus hann. S´ wòòaren awwa ach schdarg awwaglaibich. S´ hann draan g´glääwd, daß, wenn die Zwaijen an Grischdaach bliin, dad nau Jòòa vill Gligg bringd. Am Barbaradaach Moijns iss ma in d´ Gaaden un had Zwaijen abg´schnied, fòòa jeeden aus da Famill äänen. S´ hann awwa missden vamm Kirschbaam sinn, wenned gaanidd annaschd gang is, kunnda ach vamm Abbelbaam sinnun zwaa vann d´Friihkirschen. D´ Mamma had s´ dann innen hoch Waas òrra innen Ääma g´schdelld, woo s´ aangewärmden Wassa drinn hòdd. Mija Kinna hann fòòa an jeeden Zwaich Namensschildcha g´schrief. Jeeden Moinn hamma g´luud, ob noch kään Gnoschben sollden uffsinn. Deajeenich, dem wo sein Zwaich s´ eeaschd g´bliid hòdd, dea hädd sollden ed Gligg all allään hann.
