Anneggdooden
Gwedschenkuuchen
(Heinz Bernard)
Im Schbäädsumma, wenn d´ Gwedschen zeidich wòòaren, dann harred ach in jedem Haus Gwedschenkuuchen ginn. Dadd wòòaren Schbaß, wemma d´Gwedschen g´schiddeld hann. Wenn s´ gudd zeidich wòòaren, dann sinn s´ runnag´fall wie d´ Schlooßen. D´ Wies innam Baam wòòa nimme griin, s´wòòa blòò. Beim Uffreffen hamma mißden uff d´Bienen uffpassen, die wòòaren wie b´seß uff dad siiß Obsd. Dann issed and Uffmachen gang. Ma had d´Gwedsch zwischenem Daumen unnem Zeijefinga s´sammeng´driggd un die iß dann uffg´bladdsd. Jedsd kunnd ma d´ Käären ganz leichd raushollen. Die Murrmadzien, vann denen wo ma Schmääja g´kochd hòdd, sinn innen exdra Schussel kumm. Die gudden had d´ Mamma orra d´ Oma owwen drei- viejamòòl inng´schnied, daß ma s´ bessa uff d´ Kuuchen leen kunnd. Dann sinn die Kuuchen bei d´ Bägga g´draa wòòad fòòa abs´baggen.
So iß äänes Daachs ed Piedschbärwel aus da Burrgaß med vieja Kuuchen bei Bäggasch in da Hild, ed had mißden zwaaijmòòl geehn, un harrem Ernweins Hubert die Kuuchen ginn. „Eich will awwa mein Kuuchen hann, schdechen enn Schdigg Pabieja rinn med meinem Namen,"“saared, un iß dabei schdeen blief, biß da Namen draan wòòa.
Bei Bäggasch wòòared jo greichlich eng. Gleich rechds wòòa da Laaden, un durch d´Hausgang durch iß ma in d´ Baggschduff kumm. Iwwrall hann d´ Kuuchen g´schdann, uff d´Schdiil, uff da Theek, um Borren, durch d´ Hausgang unn d´ Schbeichadrebb ruff. Ma had mißden jongliejaren fòòa sich durchs´schlängeln. Iwwaräämòòl issed passiejad, ed had jo mißden äämòòl so kummen. Da G´sell, medd zween Kuuchen in d´ Hänn, iß im Hausgang ind Schdurjeln kum, kunnd sich nimme hallen un iß med ääm Fuuß innen Gwedschenkuuchen g´tabbd. Oo legg, ausg´rechd em Bärwel seina. Jeeda kunnd sich deng:gen, wadd uff s´ zukimmd. S´ han gemäänsam vasuuchd, d´ Schaaden, so gudd wied gang hadd, nommòòl s´ b´heewen. Ganz auss´bijeln wòòared nimme. Wie die Ald middes kumm iß fòòa d´ Kuuchen abs´hollen, do wòòa da Deiwel lòß. Edd iß ga nidd s´ b´schreiwen wad fòòan Theada dad aang´schdelld had. Endlich hòrred sein Kuuchen g´holl un iß ab. Da Hubert had g´wuschd, daß dad lòò nidd alles wòòa, ebbes kimmd noch nòò, un g´naau so wòòared. Enn paa Daa schbääda issed Bärwel med zween Gwedschenkuuchen aankumm, iß durch d´ Hausgang schnuuaschdraggs in d´ Baggschduff un iß uff deem Weech med ääm Fuuß midden innen Gwedschenkuuchen um Borren rinng´tabbd. Dann harred d´ Hubert g´ruuf un g´saad: „ So, luu da d´B´scheerung aan. Dad lòò iß d´ Reduuakuddsch vann da vòòrich Wuch.“ Da Hubert had sich um Absads rimmg´drääd un iß òòhne enn Word s´ saan z´rigg in d´ Baggschduff.
